Op de dag dat we hem treffen, pikt hij de 92-jarige Madeleine Keller op. Ze moet naar een verpleeghuis – of Charles nog even naar de plek wil rijden waar ze opgroeide. Met tegenzin stemt hij in. Haar barrage van vragen naar zijn privéleven (“Herinnert u zich uw eerste echte kus nog?”) irriteert hem, maar soit.
De eerste keer dat hij zijn schild enigszins laat zakken, is als ze naar de plek gaan waar Madeleine’s vader door de nazi’s werd geëxecuteerd. In de taxi vertelt Madeleine vervolgens over haar eerste kus van een Amerikaanse soldaat in 1944, van wie ze zwanger raakte. Later trok ze met haar zoontje in bij een Fransman, die haar jarenlang mishandelde. Hoe meer ze over zichzelf vertelt, hoe turbulenter haar leven blijkt te zijn geweest. Af en toe serveert de film een flashback, maar het zijn vooral de gesprekken tussen Charles en Madeleine die het verhaal voortstuwen. Hoe meer zij prijsgeeft, hoe meer ook Charles over z’n leven vertelt. Hij is een ontgoochelde taxichauffeur die zes dagen per week twaalf uur per dag moet werken om zijn vaste lasten te kunnen betalen, waardoor hij zijn gezin amper ziet. Gooi daarbovenop nog passagiers die zich bemoeien met zijn rijgedrag en je hebt een personage dat nog amper een glimlach kan opbrengen.

Het is niet moeilijk om te zien dat Une Belle Course uit hetzelfde hout is gesneden als Intouchables: een buddy movie waarin een relatie ontstaat tussen twee personages die aanvankelijk niet lijken samen te gaan. Ook al laat het verloop van de film zich eenvoudig voorspellen, inclusief het enigszins cynische einde, er zitten wel oprechte momenten in. Zonder te verklappen wat Madeleine allemaal heeft meegemaakt en zonder een open deur in te trappen: het is wel weer verwonderend om te ontdekken hoeveel geschiedenis er schuilgaat achter al die gezichten waar we op straat aan voorbijlopen. Hoe de tijd grote historische momenten klein maakt en uiteindelijk alles aan het zicht onttrekt.
Dat deze sfeervolle, sentimentele feelgoodrit door een gehaaste stad toch een bittere nasmaak achterlaat, komt omdat je openstellen voor een ander in deze film uiteindelijk nogal cynisch beloond wordt.

Drama / Komedie | 91 minuten
Frankrijk, 2022
Regie: Christian Carion
Met o.a.: Line Renaud, Dany Boon en Alice Isaaz“

Doorspekt met oogstrelende uitzichten van Parijs”  -  de Volkskrant