Als ze net in de reisbus zijn gestapt, blijkt Inger al snel de aandacht te trekken van de rest van het reisgezelschap. Was het wel handig om een vrouw met een schizofrene stoornis op deze manier op reis te nemen? Als het aan haar zus ligt, mag ze juist wel normaler behandeld worden. Niet steeds aan de antidepressiva, evenmin continu maar makkelijk in een rolstoel zitten en zeker niet om de haverklap naar de overbezorgde moeder bellen. Maar dat is natuurlijk simpeler gezegd dan gedaan, zeker als haar denkbeeldige engel tegen haar begint te praten.

Het sterke aan Rose is dat het een film van nuances is. Inger wordt zeer menselijk neergezet; niet als een slachtoffer, en evenmin als onbegrepen onschuldig vehikel van positiviteit. Ze is angstig, nukkig en moeilijk, maar andere keren ook opgewekt, pienter en heel erg open. Inger is misschien wel het meest driedimensionale personage in deze hele film. En ook de oplossingen van haar zus zijn goed noch slecht. De ene keer kan iets werken, maar de andere keer totaal niet.
Rose is een welkome aanwinst op een moment dat vooral luchtige, platgeslagen verhaaltjes het goed lijken te doen in de filmhuizen. Aan de ene kant ontbreekt het namelijk niet aan precies datzelfde gevoel van positiviteit in deze Deense productie. Maar het is één van twee uitersten, in een film die allerlei kanten op durft te gaan, en dat ook met verve doet. Dit is een film waar je naartoe kunt voor een warme glimlach, maar waarbij je je ook niet verveelt als je behoefte hebt aan wat meer diepte.

Drama, Denemarken, 2022, 106 min.
Regie: Niels Arden Oplev
Met o.a.: Sofie Gråbøl, Lene Maria Christensen, Anders W. Berthelsen