De film is een gelaagde en geslaagde satire op de Zuid-Koreaanse klassenmaatschappij die echter in elke kapitalistische samenleving had kunnen plaatsvinden. Hilarisch, onvoorspelbaar en niet te missen.
De eerste helft van Parasite is zo nu en dan dolkomisch door de manier waarop de Kims de Parks voorliegen en oplichten en de rijke Parks dit laten gebeuren omdat ze dankzij hun rijkdom wereldvreemd zijn geworden, en puur op en in zichzelf zijn gericht. De Kims beroven echter geen bank, maar bezorgen henzelf goed betaalde banen om eindelijk een beetje normaal rond te kunnen komen. Ze kunnen zich zelfs wifi veroorloven in plaats van dat van de bovenburen te moeten jatten, die alleen boven hun wc te ontvangen is.
Langzamerhand verandert Parasite van een schijnbaar lichtvoetige komedie in een ander soort film, en hoewel er achteraf zeker een keerpunt valt aan te wijzen, heb je dat tijdens het kijken niet per se door, totdat je allang voorbij dat punt bent en niet meer terug kunt. De Kims zijn dan wel de oplichters, in vergelijking met de Parks blijven ze toch de sympathieke underdog. Tot dat keerpunt, waarna ieders wereld voorgoed verandert.

De film werd op het filmfestival van Cannes bekroond met de Gouden Palm en won vier Oscars, waaronder die voor beste film en beste internationale film. Het was de eerste niet-Engelstalige film die werd uitgeroepen tot beste film.

Zuid-Korea, tragikomedie, 132 min.
Regie: Bong Joon-ho
Met o.a.: Song Kang-ho, Lee Sun-kyun en Cho Yeo-jeong