Op een gegeven moment staan er ambtenaren voor de deur, die controleren of Kempton wel belasting betaalt voor de televisie in zijn huis. Daar is hij principieel op tegen, maar hij eindigt twee weken in de bak. Wanneer hij tot overmaat van ramp (en door zijn eigen toedoen) werkloos wordt, is voor hem de maat vol. De televisiebelasting moet afgeschaft. Het Britse volk leeft al te lang onder het juk van de overheid.
Op datzelfde moment besluit de overheid een flinke som neer te tellen voor de aanschaf van het portret van de Hertog van Wellington, de legeraanvoerder die Napoleon versloeg bij Waterloo. Er worden geen overtuigende artistieke verklaringen gegeven voor de aankoop van het bescheiden portret, dat puur uit chauvinisme gekocht en tentoongesteld lijkt.
Dus steelt Kempton het portret en verbergt hij het in de logeerkamer. Hij stuurt de staat een reeks idealistische losgeldbrieven, waarin hij allerlei tegemoetkomingen aan het Britse volk eist. Al gaat het hem allemaal de pet ver te boven.

Misschien is de socialistische kritiek van The Duke op het dagelijks leven in Engeland minder schrijnend en doortastend dan, laten we zeggen, de films van Ken Loach, maar de film heeft een verrassend groot hart. Met zijn speelse intonatie en hangende gezicht is Broadbent de ultieme deugniet, een uitvreter, en Helen Mirren het soort vrouw dat daar al heel haar leven mee opgescheept zit. Langzaam wordt duidelijk hoe de tegenslagen van Kempton, Dorothy en hun zoon Jackie zijn terug te leiden naar een enkele traumatische ervaring, jaren terug. The Duke benadrukt hoe mensen in precaire situaties één tegenslag verwijderd zijn van complete armoede, en hoe katten in het nauw rare sprongen maken.

Verenigd Koninkrijk, 2020, 96 min.
Regie: Roger Michell
Met o.m. Helen Mirren, Jim Broadbent en Fionn Whitehead.