In Aftersun, een miraculeus debuut van Schotse regisseuse Charlotte Wells, volgen we de herinneringen van de volwassen geworden Sophie. Middels oude videobeelden doet zij een beroep op haar geheugen en kijkt terug op een bijzondere vakantie met haar vader Calum in een Turks all-inclusive resort. Zij was toen elf jaar, haar vader ergens in de dertig. We zien hoe vader en dochter de tijd van hun leven hebben. Ze smeren elkaar in met heilzame modder, zonnebaden aan het zwembad, duiken in een azuurblauwe zee en hebben lol tijdens het poolen. Sophie en Calum zijn bijna altijd samen en de zonnige beelden suggereren dat alles perfect is. Maar juist tijdens de schaarse momenten waarop Calum alleen is, komen we erachter dat hij misschien helemaal niet zo gelukkig is. Hij worstelt met het leven. Van alledaagse obstakels zoals het aantrekken van zijn natte duikpak tot aan zijn lastige financiële situatie. Maar daaronder ligt een diepere worsteling waar Calum strijdt met zijn innerlijke demonen. En die zijn niet te verdrijven met Tai Chi of het kopen van een mooi tapijt. De volwassen geworden Sophie kijkt de beelden van de vakantie terug op zoek naar antwoorden. Had zij kunnen weten dat het niet goed ging met haar vader? Wat was de oorsprong van zijn demonen en nog belangrijker: had zij iets kunnen doen om hem te helpen?

Puzzelstukje
Antwoorden op haar vragen zal Sophie nooit krijgen en ook als kijker blijf je hangen in het onwetende. En toch is precies dat, het niet weten, wat Aftersun zo sterk maakt. Het levert puzzelstukjes, waarna je als kijker zelf mag gaan puzzelen. En die puzzel is op meerdere manieren te leggen. Het is eigenlijk zoals het geheugen zelf ook werkt. Je kan er verhalen mee maken, maar een absolute waarheid is het niet. Aftersun laat zowel de schoonheid van herinneringen zien, als wel zijn vluchtige en fragiele karakter. Deze gedachte zit doordrongen in elke vezel van de visueel prachtige film. Van een polaroid foto die nooit volledig scherp zal worden tot een onscherp frame van Calum waardoor hij als een schim de herinneringen in gaat. En natuurlijk niet te vergeten het stroboscopische licht in een nachtclub waarbij je als kijker telkens te net weinig ziet. En wanneer je net denkt iets te zien, is het alweer verdwenen. Zelden zien we een film die zo veel ruimte laat voor eigen interpretatie en daar grandioos in slaagt.

Verenigd Koninkrijk / Verenigde Staten, 2023, 102 min.

Geregisseerd door: Charlotte Wells

Met onder meer: Paul Mescal, Frankie Corio en Celia Rowlson-Hall