“Waarom ben je niet gewoon per schip gekomen?”, vraagt een boer de Deense priester die over land van de IJslandse oostkust naar zijn afgelegen dorpje in het westen van het eiland reisde. We schrijven de late negentiende eeuw, het was een barre tocht. “Ik wilde het landschap zien, de mensen ontmoeten”, antwoordt de priester zwakjes.
Dat was een grove misvatting, zoveel heeft Godland tegen die tijd al grondig duidelijk gemaakt. Het landschap is hard, wreed, dodelijk. En mensen kwam hij amper tegen. De weinige IJslanders die hij onderweg trof, waren weinig verwelkomend, op z’n best nors of nurks en vaker ronduit vijandig. Dat herhaalt zich in het dorpje waar de priester door zijn kerk heen is gezonden om een parochie te stichten.

“Het is hier verschrikkelijk mooi”, zegt priester Lucas (Elliott Crosset Hove) over het IJslandse landschap. “Ja, het is hier verschrikkelijk én het is hier mooi”, beaamt dorpeling Ragnar (Ingvar Sigurðsson).
Die dubbelzinnigheid is zo’n beetje de essentie van de film. Dat wordt een stuk beter weerspiegeld in de twee oorspronkelijke titels van de film – het Deense Vanskabte land (‘misvormd land’) en het IJslandse Volaða land (‘miserabel land’). Godland is in feite een vreemde titel voor een film waarin weliswaar een priester centraal staat, maar God in geen velden of wegen te bekennen lijkt. Wat dat betreft is het tekenend dat de fotocamera die de priester meesleept, de overtocht een stuk beter doorstaat dan het immense houten kruis dat meegetorst wordt.

Want die camera is de essentie. Pas door het oog van dat apparaat vindt Lucas een vorm van schoonheid in het landschap en de mensen die hem uitspuwen, vernederen, vermorzelen. Schoonheid en wreedheid tegelijk, dat is het fundament van Pálmasons film. Met deze derde film toont die zich een maker die zijn eigenzinnige signatuur steeds scherper weet te vatten. In de overdonderende beelden, in de ademende geluidsband, maar vooral in het volstrekt eigen ritme van zijn films – traag en stuwend tegelijk.

2022, Denemarken
143 minuten (2u23m)
Regie: Hlynur Pálmason
Met o.a. Hilmar Guðjónsson, Ída Mekkín Hlynsdóttir, Elliott Crosset Hove